Słowa Ewangelii wg św. Jana
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono
było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic
się nie stało, z tego, co się stało.
W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy
uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby
zaświadczyć o światłości.
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat
przychodzi.
Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie
poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim
tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała,
ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.
A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego
chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i
prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym
powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością,
gdyż był wcześniej ode mnie».
Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce. Podczas gdy
Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły
przez Jezusa Chrystusa.
Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.
Czytanie z Mądrości Syracha
Mądrość wychwala sama siebie, chlubi się pośród swego ludu. Otwiera
usta na zgromadzeniu Najwyższego i chlubi się przed Jego potęgą.
Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego, Ten, co mnie stworzył,
wyznaczył mi mieszkanie i rzekł: «W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu
obejmij dziedzictwo!»
Przed wiekami, na samym początku mnie stworzył i już nigdy istnieć nie
przestanę.
W świętym przybytku, w Jego obecności, zaczęłam pełnić służbę i przez
to na Syjonie mocno stanęłam. Podobnie w mieście umiłowanym dał mi
odpoczynek, w Jeruzalem jest moja władza.
Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa;
On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach
niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem
świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości
przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa
Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej
łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości
względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję dziękczynienia,
wspominając was w moich modlitwach. Proszę w nich, aby Bóg Pana
naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i
objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy
serca, byście wiedzieli, czym jest nadzieja, do której On wzywa, czym
bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych.
Trzej Królowie: Kacper, Melchior i Baltazar. Pokłon Mędrców
ze Wschodu złożony Dziecięciu Jezus, opisywany w Ewangelii przez św.
Mateusza (Mt 2,1-12), symbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich
ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym. To jedno z najstarszych
świąt w Kościele. Trzej królowie być może byli astrologami, którzy
ujrzeli gwiazdę znak narodzin Króla. Jednak pozostanie tajemnicą, w
jaki sposób stała się ona dla nich czytelnym znakiem, który wyprowadził
ich w daleką i niebezpieczną podróż do Jerozolimy Herod podejmując ich
dowiaduje się o celu podróży Podejrzewa, że narodził się rywal. Na
podstawie proroctwa w księdze Micheasza (5,1) kapłani jako miejsce
narodzenia Mesjasza wymieniają Betlejem. Tam wyruszają Mędrcy
Odnajdując Dziecię Jezus, ofiarowują mu swe dary. Otrzymawszy we śnie
wskazówkę, aby nie wracali do Heroda, udają się do swoich krajów inną
drogą. Tradycja na podstawie trzech hojnych darów: złota, kadzidła i
mirry, określa ich liczbę, wiek, kolor skóry i symbolikę. w VI wieku
dodano im tytuły królewskie i świtę, a w IX imiona: Kacper, Melchior i
Baltazar. z czasem kształtuje się wyobrażenie, że reprezentują trzy
znane części świata: Europę, Azję i Afrykę. Trzej Mędrcy byli
natchnieniem dla artystów i poetów.
W IKONOGRAFII od czasów wczesnochrześcijańskich są przedstawiani jako
ludzie Wschodu w barwnych, częstokroć perskich szatach. w X wieku
otrzymują korony. z czasem w malarstwie i rzeźbie rozwijają się różne
typy ikonograficzne Mędrców.
Św. Rajmund z Penafort, kapłan urodził się w roku 1173 w starej
szlacheckiej rodzinie katalońskiej, był spokrewniony z królem Aragonii.
Jako dwudziestoletni młodzieniec wykładał filozofię w Barcelonie, nie
otrzymując za swoją pracę wynagrodzenia. U swoich Uczniów starał się
formować zarówno serce, jak intelekt. W trzydziestym roku życia
wyjechał do Bolonii, aby kontynuować studia nad prawem kanonicznym i
cywilnym, tam też uzyskał stopień doktora. Po powrocie do Barcelony w
roku 1219 został mianowany kanonikiem, archidiakonem i wikariuszem
generalnym. w roku 1222 wstąpił do zakonu dominikanów. Było to osiem
miesięcy po śmierci świętego założyciela tego zakonu. Pracował żarliwie
nad nawróceniem Maurów i Żydów, a równocześnie opracowywał dzieło
zawierające wskazówki dla spowiedników. Papież Grzegorz. IX wezwał go
do Rzymu i mianował kapelanem pałacu apostolskiego, penitencjaruszem i
swoim osobistym spowiednikiem. w tym czasie św. Rajmund napisał pracę z
prawa kanonicznego, znaną jako “Pięć dekretów”. Po powrocie do ojczyzny
został wybrany generałem zakonu dominikanów, obejmując ten urząd po
Jordanie z Saksonii, który był bezpośrednim następcą św. Dominika.
Opracowawszy na nowo konstytucje zakonne, zrezygnował z funkcji i
ponownie poświęcił się apostolatowi. Umarł w Barcelonie, w roku 1275,
mając sto lat.